Op ontdekkingstocht door Groningen
In mijn nieuwe serie ‘Verdwenen dorpen van de Ommelanden’ ben ik op zoek naar lang vergeten dorpjes in de Groninger Ommelanden. Vaak zijn de overgebleven historische kerkhoven het enige bewijs dat er op deze (veelal eenzame) plekken ooit een dorp heeft gestaan. De artikelen uit deze serie verschijnen eens in de paar weken, en zullen afgewisseld worden met andere verhalen. Vandaag deel 1: Ranum.
Is de sage van het Riepster Licht een wetenschappelijk verklaarbaar natuurverschijnsel? Is het een baken van het christelijk geloof? Of is ’t het licht van de duivel? Dat is de pracht van deze eeuwenoude legende: het roept meer vraagtekens op dan het antwoorden geeft op onze vragen over het verleden.
In het Groningse dorpje Noorddijk struin ik over een oud kerkhof. Dit kerkhof kent veel voorbeelden van een typisch Groningse gewoonte: het toepassen van grafpoëzie. In Groningen worden grafstenen voorzien van grafpoëzie om de overledene te eren en nabestaanden te troosten.
In maart 2015 fietste ik op een grijze ochtend naar het gehucht Lagemeeden, en schreef hierover een verhalend gedichtje.
Op een zonnige dag in januari besloot ik de fiets te pakken en richting Dorkwerd, Aduard, Den Ham en Fransum te gaan. Het waaide hard maar dat maakte niet uit, want het werd een prachtige tocht. Deze keer het tweede gedeelte: Den Ham – Piloersemaborg – Fransum – Kerkje Harkema.
Op een zonnige dag in januari besloot ik de fiets te pakken en richting Dorkwerd, Aduard, Den Ham en Fransum te gaan. Het waaide hard maar dat maakte niet uit, want het werd een prachtige tocht. Ik heb de beschrijving ervan opgedeeld in tweeën. Deze keer het eerste gedeelte: Dorkwerd – Steentil – Aduard.
In het uiterste noordoosten van Nederland ligt de Oosterhoek. In dit gebied, even ten zuiden van Delfzijl en Farmsum, lagen ooit drie prachtige dorpjes: Weiwerd, Heveskes en Oterdum. In Weiwerd werd er gevoetbald bij v.v. Oosterhoek, in Heveskes dronk men een neutje bij café Geertsema, en in Oterdum, dat aan de dijk lag, werd er graag door de inwoners gestrandjut, dankzij de vele onfortuinlijke schepen die hier vergingen. Zo kabbelde het leven in de Oosterhoek eeuwenlang rustig voort, tot op een dag in de jaren zestig van de vorige eeuw, de bulldozers binnenreden.
Hendrik Bolhuis, een charmante man uit Wittewierum en stad Groningen, stapte in 1912 aan boord van de RMS Titanic. Hij kon zijn geluk niet op. Na jaren van hard werken had hij zich omhooggewerkt tot kok op de Titanic, het meest besproken en meest geavanceerde schip van het moment. Nietsvermoedend voer hij zijn dood tegemoet. In dit artikel probeer ik, een eeuw na dato, het onbekende verhaal van een Groningse avonturier na te vertellen.