In Groningen bestaan vele volksverhalen, waarin de gekste figuren de hoofdrol spelen. Aangezien Groningen een kustprovincie is, zal het geen verrassing zijn dat ook de zeemeermin een plaatsje heeft in de regionale folklore. Een zeemeermin wordt in Groningen lieflijk als ‘zeewiefke’ aangeduid. Het zijn prachtige dames, met een verleidelijk stemgeluid – maar niets is wat het lijkt…
Halloween en Groningen hebben op het eerste oog misschien niet zoveel met elkaar te maken. Toch zou Halloween goed bij Groningen kunnen passen. Groningers zijn namelijk voortreffelijk in het vertellen van spookverhalen.
Laatst bezocht ik de Juffertoren van Onstwedde: een groot en opvallend bouwwerk. De toren kent een bijzondere “ontstaansgeschiedenis” die verhaalt over drie feestende zussen en hun moment van inkeer.
Ongeveer een jaar geleden was Groningen in de ban van de wolf – u weet het vast nog wel. Het beest was afkomstig uit een roedel uit de regio Hamburg-Bremen, maar had besloten wat meer van de wereld te zien en de grens met Nederland over te steken. Via Drenthe huppelde hij naar de provincie Groningen, waar hij onder meer Hoogezand en Kolham aandeed. Maar dit was niet de eerste keer dat er een wolf werd gesignaleerd in Groningen…
Laatst moest ik eens op een avond in het Groningse dorpje Rottum zijn. Het was donker en stil. Ik hoorde niets dan mijn eigen voetstappen en het ritselende gras. Ik voelde dat ik sneller ging lopen. Het Groningerland kent veel spookverhalen kent. Er gaan tig verhalen over allerlei enge wezens die zich hier op het platteland schuilhouden. Eén ding hebben ze gemeen: ze komen in het donker tevoorschijn…
Is de sage van het Riepster Licht een wetenschappelijk verklaarbaar natuurverschijnsel? Is het een baken van het christelijk geloof? Of is ’t het licht van de duivel? Dat is de pracht van deze eeuwenoude legende: het roept meer vraagtekens op dan het antwoorden geeft op onze vragen over het verleden.
